Ilık ılık bir duygu kabarıyor yüreğimde, anneciğim deyince.
Anneciğim deyince, tüm varlığımı tatlı bir heyecan kaplıyor.
Sonra aklıma yokluğun geliyor, buruluyorum, ölesiye özlüyorum.
Bazen düşlerime giriyorsun, işte geldim, özlemini gider diyorsun.
Ama ben sana hiç doyamıyorum anne!
Ne olur yarın akşam da gel, öbür akşam da
Ve bütün öbür akşamlarda da gel yine.
En iyisi hiç gitme, hep yanımda kal anne.
Anlıyorsun değil mi?
Sensiz yarım kalmışlığımı, eksikliğimi…
Haydi yanıt ver anne, ne diyorsun?
Geliyor musun?
Biliyorsun, beni yalnız sen teselli edebiliyorsun!
Razıyım her gece kısacık bir ana, kavuşmak için o eşsiz kokuna.
Rüyada da olsa, hayâlde de, muhtacım sana ille de.
Baktığımda güzel gözlerine, ışık saçan nurlu yüzüne,
Var olan ifaden sonsuz şefkat, ilgi ve kimselerden göremediğim,
Beklentisiz bir sevgi…
Beklentisiz diyorum,
Zira, karşılıksız sevenin tek sen olduğunu biliyorum.
Göğsüne yaslanmışçasına yakınım, duyuyorum sanki benim için çarpan kalbini.
Algılıyor gibiyim, meçhulden gelen yumuşacık, tatlı sesini.
Benim uğrumda çile çeken, dertli olan anam, sana sesleniyorum!
Duyuyor musun beni?
Ve biliyor musun, seni ne denli sevdiğimi?
Görüyorsun ya, dile getirmek istiyorum sevgimi fakat başaramıyorum.
Bağışla lütfen aczimi.
Başaramıyorum, çünkü terazinin bir gözünde senin kutsal varlığın,
Diğerindeyse, benim basit sözcüklerim, çok, çok hafif gelen…
Oysa seni, kitaplar dolusu yazmayı ne kadar isterdim.
Söyledim ya, ne gücüm yeterli ne de sözcüklerim yüceliğini anlatmaya.
Ama bir gerçek var ki, asla yadsınamaz o da, seni değişmediğimdir dünyadaki hiçbir varlığa.
Şu anda hayatta olmayan anneme ve cennette olan tüm annelere armağan olsun.
