Melis Hanna Sordu:
merhaba öncelikle böyle bir imkan için size teşekkür ediyorum. Ben 19 yaşındayım, karşı komşumuzun 3 bucuk yaşında küçük bir kızları var adı Naz, ben şehir dışında okuduğum için ve tek cocuk oldugum için benim yoklugumda annem ve babam nazla cok fazla vakit geciriyorlar, fakat bu yazın başında nazın annesine meme kanseri teşhisi kondu ve tek göğsü alındı, naz bunlardan o kadar etkilenmemiş diye düşünüyordum, annesi pek fazla çaktırmıyordu. Annesi öğretmen ve nazın pskolojisini fazlasıyla düşünen bir kadın, henuz 28 yasında. Naz annesi ameliyattan eve döndüğü günlerde hep tek eli koltuk altında koşuşturuyordu sonra o tepkileri geçti yerine annesinden ayrılamayan bir kız geldi sürekli huysuz ağlamaklı bizde 5 dakika oturup anne diye ağlayan (ki asla yapmazdı) bir kız oldu ama son zamanlarda, annesi kemoterapiye başladıgından beri, naz yine eskisi gibi, sürekli bize geliyor ve mutlu, fakat son 3 gündür benimle olan dialoğunu değiştirdi daha yakın buluyor sanırım. kimsenin olmadığı bir odaya gidip “ölmecilik oynayalım” diyor ve fena halde tutturuyor bende kıyamayıp oynuyorum adına ısrarla kurtarmacılık diyorum ama, oyunda şu: kafasını yataktan asagıya sarkıtıp “simdi sen beni kurtar” diyor onu kafasından tutup kaldırıp yatağa çeviriyorum gözlerini sımsıkı kapatıp yatıyor ve yaralarına pansuman yapılmasını bekliyor, bu durumu en az 20 kez tekrarlıyoruz bazen “bak kanlar akıyor iyileşmedi” diyor sonrasında “hadi gel şimdi hastanede yatalım” deyip uzanıyor, 2 dakika sonra yine kendini yataktan aşağıya atıyormuş gibi yapıyor, bazen sorular soruyor hastaneyle alakalı, bazen “duvarlardan kanlar akıyor görmüyor musun” diyor neden diye sorduğumda “kolum kanıyor düştüm ya o yüzden” diyor. bu oyun o kadar hoşuna gidiyor ki evine gitmek istemiyor babası zorla onu alıyor, kimseye söyleme sakın diyor, ben oynamaya devam ediyorum ama kötü etkilediğimi düşünüyorum. annesinin hasta olduğunu hissediyor o yüzden bunlar normal mi? sizce onu nasıl yönlendirebilirim benimle olan oyunlarında?
